Boven de ingang van het kerkje in Siegerswoude hangt een bord met de tekst:

Deze spreuk van ds. Cuperus werd in het begin van de 20ste eeuw boven de deur van de kerk geplaatst. Deze kerk kwam in de plaats van de kerk die op het kerkhof stond. De oude kerk werd begin 1900 afgebroken. Hij verkeerde in zo’n slechte staat dat restauratie niet meer mogelijk was en bovendien was er ook geen geld voor.
Het verhaal gaat, dat er geen potten, pannen en emmers genoeg waren om het lekkende water op te vangen
Dat deze oude kerk, gebouwd in plm. 1220, afgebroken is, blijft te betreuren. Het oude baarhuisje op het kerkhof dat is opgetrokken van de oude friezen (kloostermoppen) van de kerk, is het enige dat van de kerk is overgebleven.
Bijzonder aan deze oude kerk was dat het één der eerste kerken in Friesland was die opgetrokken werd met oude friezen. Op de fundering van de kerk heeft men een heg geplant. De oude kerkpaden, die stervormig naar de kerk liepen, zijn gedeeltelijk nog terug te vinden. In de huidige kerk hangen twee foto’s die een indruk geven hoe de oude kerk er uit heeft gezien.
Nog altijd gaat het verhaal rond dat de koster op een zondagmorgen de deur van de kerk niet open kon krijgen, Toen dit later met vereende krachten toch lukte, bleek er een paard achter de deur te liggen. Het dier was tijdens een onweersbui de kerk ingelopen. De deur was dicht gewaaid en het dier was jammerlijk van honger omgekomen.
Er werd toen, net als nu, maar één keer per maand een dienst gehouden.
De nieuwe kerk brandde in de oorlogsjaren af en werd in 1949 ten tijde van ds. van Drimmelen weer opgebouwd.

Op 23 november 2018. om 16.30 uur waren we als voltallig college van kerkrentmeesters, met makelaar Halbe Boersma en notaris Anna de Vries, bij elkaar in het Teehûs.
De brieven m.b.t. de openbare inschrijving voor de kerk van Siegerswoude werden één voor één geopend door de notaris. In totaal waren er 17 enveloppen binnengekomen. Een heel scala aan biedingen, minder serieuze, maar ook uitvoerig uitgewerkte, passeerden de revue. Unaniem hebben we als college besloten de gunning te verlenen aan Date Boekema en Janneke Haisma uit Ureterp. Zij willen de kerk o.a. gaan gebruiken als trouwlocatie en op langere termijn op het perceel gaan wonen.
Als kerkrentmeesters hebben we gemengde gevoelens bij de verkoop van deze kerk. Aan de ene kant en goed gevoel bij de gevolgde verkoopprocedure, aan de andere kant een gevoel van verlies van een voor velen dierbaar en vertrouwd gebouw. Een kerkgebouw is nu eenmaal meer dan een stapel stenen, het is een ruimte van stilte, bezieling en ontmoeting. Dat gevoel van gemis zal tijd nodig hebben om te slijten. Op 16 december 2018 hebben we tijdens een indrukwekkende dienst de kerk’ ’buiten gebruik gesteld”.
Namens het college van kerkrentmeesters,
Wiebe Veenstra

16 desimber 2018

De Jabikstsjerke fan Sigerswâld krige
destiids fierste min ûnderhâld.
Dy wie der op ’t lêst sa min oan ta,
dat hja har kultureel erfguod ôfbrutsen ha.

De lofsang moast al fierder gean.
Oan ’e Binnenwei kaam in nij tsjerkje te stean.
In boerd op ’e gevel mei Gysbert Japiks’ bea:
Hear, wiis ús de wei, dan ferbjusterje wy nea.

It twadde tsjerkje wie gjin lang libben beskern.
It gong ûnferwachts yn ’e flammen ferlern.
Fan de tegelspreuken oan ’e muorren bleau ek neat oer,
alles gong teloar yn ’t ferneatigjend fjoer.

Noch bleau Sigerswâld syn ropping trou.
As in Feniks ferriisde in tredde gebou;
wer in hûs foar de lofsang ta Gods eare
en om Gods sillige wei te learen.

Mar klimt dan no de dea troch de ruten?
Hoe komme wy sa dom, dizze timpel te sluten?
Hy is net oanein, ek net troch flammen fertard.
Ik begryp net, wêrom’t dit no allegear sa moat.

Ik wit wol, hout en stien, dêr sit it net yn.
God tsjocht foar syn folk út, ek troch de woestyn
mei de wurden dy’t wize de sillige wei,
in fjoerkolom by nacht, in wolken by dei.

Dochs docht it ôfskie nimmen ús sear –
op dit stee ek al gjin lofsang mear,
gjin wurd dat ús oantreast, Gods wei te gean
en yn it ljocht fan syn leafde te stean.

Tûke rekkenders kamen ta in beslút:
trije tsjerken ûnderhâlde, dat kin net mear út.
Mei ’t ferstân kin ’k it folgje, mar net mei myn hert,
dat komt as it nypt noch altyd yn ferset.