En Aaron zweeg. En het gehele huis van Israël mag rouwen. (Lev. 10: 4, 7).

Voor Aaron moet het verdriet en de teleurstelling heel groot zijn geweest. Daags na zijn inwijding tot hogepriester in de tent der samenkomst, overlijden zijn twee zonen: Nadab en Abihoe. Deze twee zonen verzinnen spontaan – of na enige wijn te hebben gedronken… – een mooi ritueel. Zij nemen luxe wierook en brengen die al rokend naar het Heilige der Heilige in de tent der samenkomst. Dit loopt verkeerd af en de twee jonge mannen sterven. Als Aaron, hun vader, dit hoort zwijgt hij. Alle andere mensen echter zijn verdrietig en tonen ook hun verdriet door te huilen. Het verdriet van de mensen van het volk is normaal en begrijpelijk.
Rouwen is belangrijk. Goed rouwen is noodzakelijk wil een mens de draad van het leven enigszins normaal weer kunnen oppakken. Aandacht geven aan gevoelens van gemis, van verdriet en soms ook van boosheid is daarbij belangrijk. Vanzelfsprekend is het niet goed om op buitensporige wijze verdriet te gaan koesteren. Volgens het evangelie van Johannes heeft Jezus deze les aan zijn leerlingen willen geven.
Jezus brengt de boodschap: het is ook goed dat ik niet meer lichamelijk aanwezig ben. Zelfs beter voor de leerlingen, want zo kunnen zij hun eigen kracht ontdekken, dingen doen die Jezus zelf niet doet. Daarom zegt Jezus: het is beter voor jullie dat ik heenga (Johannes 16:7).
Maar voor Aaron waren zijn twee zonen nog nauwelijks begonnen aan hun taak. Er lijkt helemaal niets goeds aan hun voortijdige overlijden. Ook al was hun daad ergens niet goed – een fout desnoods – dan nog is hun sterven uiterst pijnlijk, zeker voor hun vader. En toch zwijgt Aaron.
Nu in onze dagen van de Coronavirus-crisis kunnen we aanvoelen waarom enerzijds Aaron zwijgt en anderzijds anderen om de twee jongens rouwen en wenen. Want ook nu is er verdriet om mensen die in verschillende opzichten getroffen worden door het virus. Bij sommigen is er verdriet om een sterven, om onmacht dat bezoek eigenlijk niet mogelijk is. Bij anderen is er teleurstelling omdat plannen niet kunnen doorgaan. Werk en inkomen in gevaar komen.
Zo is er ruimte en tijd nodig bij velen om de huidige nare omstandigheden een plek te geven. Aan de andere kant moeten mensen moeilijke beslissingen nemen. In ziekenhuis of tehuis, bij bestuurders en beslissers. Hoe is het mogelijk om dan hart en verstand op orde te houden? Dat is denk ik alleen mogelijk indien een duidelijke visie de samenleving draagt. Een visie die te maken heeft met rechtvaardigheid en waarheid. De kracht van de visie geeft een samenleving moed om keuzes te maken, om de weg te gaan die de toekomst van zegen en vrede openhoudt. Het omgekeerde is ook mogelijk. Dan willen machthebbers alleen zichzelf handhaven. Leugens moeten fouten toedekken, eer en schaamte worden de maatstaf. Dat zien we nu bijvoorbeeld gebeuren In China en Iran.
Aaron echter zwijgt, hij wil als leidinggevende met Mozes niet met verkeerde verklaringen komen. Veel later zal zichtbaar worden hoe de toekomst openblijft. Het zwijgen van Aaron onthult het geloof en het vertrouwen in de belofte van God dat leven en zegen mogelijk blijven.

Ds. Jak Verwaal