Er is een tijd geweest dat telefoons geen nummermelder hadden. Elke beller was een verrassing. Je kon natuurlijk niet opnemen, maar in mijn werkzame leven was het gewoon dat je 24 uur per dag bereikbaar was.
Zo werd ik een keer op een vrijdagavond tegen tienen gebeld over problemen met het draaiorgel van Wirdum. Aanvankelijk dacht ik dat het mijn kameraad was die met een verdraaide stem van een aangeschoten man mij ertussen nam. Ik reageerde daarom ook heel raar totdat me langzaam maar zeker duidelijk werd dat het de beller menens was. De krant moest hem helpen: de toekomst van zijn draaiorgel stond op het spel.

Goh, wat was die nummermelder daarna een uitkomst. Schoonmoeder? Dat kan later wel. Kameraad? Oké, als een oud mannetje opnemen met een zakdoek over de hoorn? Onbekend? Vast een callcenter. Oh, hetzelfde nummer belt weer: dan is het vast nieuws.
Die nummermelder geeft je de ruimte om de telefoon zo nodig niet op te nemen of om het bericht ‘ik bel zo spoedig mogelijk terug’ te sturen, met de kans dat laatste te vergeten. Heel legaal, hoor ik zo vaak. Je hoeft niet altijd bereikbaar te zijn.
Maar het kan ook gruwelijk misgaan, zo weet ik uit ervaring.

Je hebt van die dagen waarin alles anders loopt dan je wilt. Dat je verschrikkelijk moe thuis komt van een vervelende werkdag, je bij thuiskomst al bent gestruikeld over slingerend speelgoed, de kinderen zeuren, je vrouw snel naar haar zorg vragende ouders vertrekt en jouw maaltijd uit een opgewarmde prak bestaat. De televisie staat daarna wel aan maar je kijkt niet serieus. Je hebt trek in een lekker gekoeld biertje. Rust, eindelijk rust. Precies op zo’n avond rinkelt de telefoon.
Plichtsgetrouw slenterde ik naar het apparaat. De nummermelder vermeldde de naam van een goede doch verre vriend. Een prachtmens, maar ook iemand met een drankprobleem, die daardoor geregeld ook zinloze gesprekken met je voert.
Ik had daarvoor geen energie meer en liet de telefoon rinkelen met de gedachte ‘ik bel je morgen wel’.

Die morgen kwam er, maar hij nam zijn telefoon niet op. Twee dagen later bleek dat hij in het ziekenhuis was overleden aan alcohol gerelateerde kwalen. ‘Hij heeft nog geprobeerd je te bellen om afscheid te nemen’ kreeg ik van zijn naaste familie te horen. Dan zak je door de grond.
Die nummermelder is er nog steeds, en ik probeer tegenwoordig als het even kan wel te reageren. Liever weer een doorgedraaide draaiorgeleigenaar aanhoren of een aangeschoten kameraad dan ooit weer een echt belangrijk telefoontje missen.

In Op het Langpaed schrijft Dick Offringa uit Siegerswoude op persoonlijke titel wat hem bezighoudt. Reageren? Mail naar dw.offringa@gmail.com